การเดินทางงงงง อ้าวคนละอัน
คืนก่อนเดินทาง
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายในประเทศไทยก่อนที่จะเดินทางไปในที่ๆเราไม่เคยไปมาก่อน ไม่มีใครรู้จักเรา คนรอบข้างพูดคนละภาษากับเรา (ต้องไปใปฝึกสกิลอยู่คนเดียว) จู่ๆก็รู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ นอนคิดไปเรื่อยเปื่อย เราจะเรียนไหวไหม? เราจะอยู่คนเดียวได้ไหม? มันยากนะที่เราจะปรับตัว...
จริงๆก็เขียนblogนอนเรื่อยเปื่อย อาจจะเวิ้นเว้อไปบ้าง555 จิตใจมันฟุ้งซ่านไปหมด กังวลตลอดเลยว่าเราเอาของไปครบไหม... กังวลจนลงเครื่องง
เช้าวันเดินทาง
มาเข้าเรื่องดีกว่า(ภาษาอังกฤษใช้คำว่าBy the way จดๆคนจีนสอนมา) ได้ไปบ่นกะพ่อว่าอยากกินทุเรียนมากๆๆๆ ก่อนไปขุ่นพ่อเลยจัดชะนี 1 ลูก กับหมอนทอง 1 ลูกมาให้กินแทน breakfast(ต้องสอดแทรกภาษาเข้าไปจะได้ซึมซับมั่ง) และไอผลไม้สองลูกนี้มันทำให้ผมไม่มีวันลืมไปตลอดกาลล.....
สาระ : ชะนี vs หมอนทอง
ถึงสนามบิน
จริงๆมันก็เหมือนคนทั่วๆไปที่ หาของที่ตัวเองชอบกินมื้อสุดท้าย, เดินทางไปสนามบิน และก็ขึ้นเครื่อง แต่สำหรับผมแล้วมันธรรมดาเกินไป
- เวลาที่ถึงสนามบินคือออออออออออออออออออ "บ่ายสาม" เพราะว่าต้องไปเอาเชคเจ้าปัญหาที่ได้รับในวันเดินทาง555 และนัดแม่ไว้ 5 โมงเย็น ปล.แม่กำชับด้วยว่าอย่าเลท!!
- จริงๆแล้วอยากไปเงียบๆ ไม่ใช่อะไรเลยกลัวเรียนไม่จบบอกแต่เพื่อนๆ แต่นั้นคือสั่งที่คิด แต่ความเป็นจริง... คืนหนี่งขุ่นพ่อได้ปลุกขึ้นมากลางดึกละให้เขียนชื่อมหาลัย เราเลยเขียนไปอย่างงัวเงีย ตอนเช้าเฟสเด้งจนตื่นแบบไม่ต้องมีนาฬิกาปลุก ถถถ ขุ่นพ่อป่าวประกาศและแทกเลยจ้าา ก้น่ารักดีนะแต่บอกก่อนได้หมายยยยยย
- จากที่ขุ่นแม่นัด 5โมงเย็น แต่ความจริงแล้ววันนั้นเป็นวันศุกร์ฝนตก ทำให้เวลาได้เลื่อนไปเป็น 1 ทุ่ม(รถติดสัสหมา) แต่ทว่ามีบางคนกำลังจะจ่อย เกือบกลางเป็นนกแอร์ไปเลยทีเดียว
ขึ้นเครื่อง
หลังจากถ่ายรูปกับญาติ เพื่อนๆจนครบหมดแล้ว(ควรเผื่อเวลาสัก 2ชม) และแฟนน้ำตาแตกไปเรียบร้อย เข้ามาในเครื่องบินได้นั่งริมหน้าต่าง มีคนไต้หวันนั่งด้วยด้านซ้ายสองคน พอเครื่องเริ่ม takeoff นำ้ตาเจ้ากรรมมันก็เริ่มไหลออกมาบรรยากาศกำลังซึ้ง ทันใดนั้นทุเรียนตอนเช้าก็เริ่มสำแดงเดช "ปวดท้อง" ขึ้นมาทันใด และมันก็ปวดยาวไปจนถึงที่พักคืนแรก...... คิดดูว่าเข้าห้องน้ำแต่ละทีก็เกรงใจเขาสองคนเลยแก้ปัญหาโดยการอั้น!!
อาหารเช้าที่ไม่ได้กิน TT (ปวดท้องจนกินไม่ลง)
แถมสูตร C/5 = (F-32)/9
ตม. ศุลกากร พบแทกซี่ เข้าที่พัก
หลังจากลงเครื่องก็มาที่ตม มีคิวประมาณ 100คิว ถ้าเราปกติเราจะเฉยๆกับการรออะไรแบบนี้แต่ ณ ตอนนั้นคือข้าศึกประชิดประตูเมือง จะออกจากแถวไปเข้าห้องน้ำก็ต้องมาต่อใหม่อีกนาน(ตอนนั้นเหมือนมีอีกไฟล์ทลงมาต่อจากไฟล์ท TG910) คือแบบตอนนั้นยืนมองนาฬิกาแล้วก็มองคิวว่าเมื่อไรจะขยับวะ!! แต่ในที่สุดก็ผ่านมาละรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็โดนศุลกากรเรียกอีก (หน้ากุมันเหมือนคนเสพยารึไงวะ) ถามว่าในกระเป๋ามีไร? มีเนื้อไหม มีบุหรี่ป่าว ออกมาก็พบคนขับแทกซี่ คุณวิใจ เขารู้จักกับป้าปุ๋ยที่เราจะไปพักด้วย สบายเฮ 555
คนนี้คือป้าปุ๋ย ใจดีมากกก ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น