หน้าเว็บ

19 ธันวาคม 2559

สอบเสร็จแล้ว ;) ถึงเวลาออกเดินทาง

าคการเรียนแรกได้ปิดตัวลงไปอย่างเป็นทางการ แต่ชีวิตของนักศักษา ปโทคนนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เรียงความจำนวน 9000words( 3 งาน ) ยังไม่ได้แตะเลยแม้แต่นิดเดียว....
เข้าหน้าหนาวแล้ว....

การสอบนี้มีทั้งหมดสองวิชา คือ เคมี และ เคมี 555+ (Chemistry and Introduction to Nanotechnology) และปัญหาที่สั่งสมมานานเริ่มส่งผล เพราะเรียนไม่เข้าใจ!! เลยใช้ความสามารถพิเศษในการสอบนั่นก็คือ "จำแหลก" วิชาแรกยังพอถูไถ แต่วิชาต่อไปนี่บรรลุภาวะไร้ตัวตนเป็นที่เรียบร้อย( จำข้อสอบเก่าทั้งหมด 4 ปี + แนวปีนี้อีก 1 ชุด ) 
เมื่อสอบทุกอย่างเสร็จที่แรกที่คิดถึงคือ..... "เตียงนอน" เตียงจ๋ารอพี่แปป555 นอนยาวววไปสองวัน(สอบเสร็จวันพุธ นอน พฤ เรียนศุกร์) ไอคลาสวันศุกร์นี่ก้เหมือนไม่ได้เรียน ต่างคนต่างอยากกลับไปฉลองกะเพื่อน แม้แต่คุณครูสุดน่ารัก เลด้า(Leda) ที่รีบปล่อยอย่างไว หน้าที่ผมก็คือต้องเก็บชีทให้สาวชาวจีนสองคน ซี(Zi) กับ อันฉี (Anqi) เลยได้มีโอกาศได้ไปกินฮอตพอตจีนกับคนจีนจริงๆ(ไปกะซี) เราก็สนใจว่าเขามีวิธีการกินต่างจากเราไหม ได้แลกเปลี่ยนเรื่องภาษา ได้โชวสกิลการแกะกุ้งสุดกาก 555 ส่วนอันฉี คนนี้นี่อารมคล้ายๆหวู ตั้งใจเรียนมากอยากหาที่ต่อปเอก เลยนัดกันไปคุยที่ห้องสมุดเพื่อเอาชีท เลยได้หนมมากิน :P

พูดถึงเรื่องออกเดินทาง... เราได้แพลนไว้ว่าการเดินทางนี้จะต้องเป็นการออกไปใช้ชีวิตคนเดียวในที่ไกลๆ พกกล้องไป 1 ตัว(อารมเปลี่ยว) ได้ฝึกใช้ภาษาอังกฤษ ได้ซึมซับบรรยากาศที่แตกต่างออกไปจาก Glasgow และที่สำคัญต้องสลัดความเครียดออกไปให้หมด และ my final destination is "Greenock"
---- Greenock!! ----


บันทึกการเดินทาง
ถไฟได้ค่อยๆเล่นออกจากชานชาลา เปิดเพลงฟัง เสียงเพลงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาในหัว(Start - Depapepe)... 3 เดือนแล้วนะของการเดินทางอันแสนไกลของเรา ความรู้สึกตอนนั้นที่นั่งรถไฟคือ "คืดถึงบ้าน มากๆๆๆๆๆ" บ้านในที่นี้ไม่ใช่บ้านที่ UK แต่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเรานั้นเอง เสียงเพลงยังคงดังต่อไปเหมือนกับไม่มีวันจบ... บรรยากาศข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปจากป่าตึก ไปเป็นเป็นทุ่งหญ้า แล้วเพลง (Nandemo nai ya - RADWIMPS) ก็ดังขึ้นมา...  ก็คงได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า "ไม่กี่เดือนเอง เราก็ได้กลับแล้ว" พยายามข่มใจไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา เป็นเรื่องยากจริงๆที่มาใช้ชีวิตตัวคนเดียวในตปท. ...  ก็ได้แต่คิดในใจว่า"ไม่เป็นไร" วันนี้เราจะต้องเที่ยว และสลัดความรู้สึกนี้ทิ้งให้ได้! ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่รถไฟได้มาสลัดผมออกจากภวังค์ ทำหน้าดุใส่แบบว่า ตั๋วมึงอยู่ไหน 555 ต้องขอบคุณเจ้าหน้าที่คนนั้น ความรู้สึกเหงาหายไปเลย... แทนที่ด้วยความรู้สึกอยากเที่ยว เหมือนกับเพลงที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ (Platinum Level Circulation)

Greenock foto by Natakorn :P



ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น